Zabiegi i operacje

Zabieg cieśni nadgarstka

ZCN, czyli zespół cieśni nadgarstka powstaje poprzez długotrwały ucisk nerwu pośrodkowego, który znajduje się w kanale nadgarstka. Schorzenie to najczęściej dotyczy ręki dominującej, która długotrwale jest przeciążana, np. wskutek wykonywania ciężkiej pracy fizycznej lub regularnie powtarzających się czynności. Dochodzi wtedy do wystąpienia stanu zapalnego więzadła poprzecznego w nadgarstku oraz jego pogrubienia, przez co wspomniany nerw pośrodkowy zostaje porażony.

Objawy cieśni nadgarstka

W przypadku wystąpienia poniższych objawów warto zgłosić się do ortopedy.

Mrowienie w okolicy kciuka oraz palców,

  • Znaczne osłabienie chwytu ręki,
  • Brak precyzji i ograniczenia w ruchach,
  • Utrudnione zaciskanie pięści,
  • Wypadanie z dłoni przedmiotów,
  • Zanik mięśni kłębu kciuka.

Warto również zwrócić uwagę na dwa inne, niezwykle popularne objawy: drętwienie oraz parestezje. Jeśli pacjent każdego ranka budzi się ze zdrętwiałą ręką, a w nocy odczuwa ból i mrowienie w palcach, jednoznacznie może wskazywać to na ZCN.

Leczenie operacyjne cieśni nadgarstka (zespołu kanału nadgarstka) polega na przecięciu troczka zginaczy i uwolnieniu uciśniętego nerwu pośrodkowego w kanale nadgarstka. Wykonuje się małe cięcie skórne (ok. 2cm), a następnie pod kontrolą wzroku przecina się więzadło poprzeczne nadgarstka (troczek zginaczy) na całej długości w celu odbarczenia nerwu pośrodkowego. W przypadku zaawansowanego długotrwałego schorzenia oraz chorób towarzyszących (cukrzyca, RZS, powikłania po urazach) cięcie skóry przedłuża się w celu poszerzenia zakresu operacji. Zabieg można przeprowadzić w znieczuleniu miejscowym.

Endoproteza stawu kolanowego

 

Zabieg, w którym wszczepiana jest endoproteza kolana, wykorzystywany jest nie tylko wtedy, gdy naturalne struktury stawu kolanowego zużywają się wraz z wiekiem, ale również, gdy ulegną zniszczeniu w wyniku urazu. Niestety budowa stawu kolanowego temu sprzyja. Kolano to największy staw w ludzkim organizmie, który łączy udo z podudziem. Pełni bardzo ważną funkcję, utrzymując ciężar całego ciała i stabilizując postawę, a także odpowiadając za ruch podczas wykonywania codziennych aktywności życiowych, czy uprawiania sportu. Kolano jest stawem złożonym – zawiasowo obrotowym, na który składa się dużo różnych elementów m.in.: kości, łąkotki i więzadła, a całość otoczona jest torebką stawową. W wyniku zwyrodnienia stawu kolanowego, o czym już wspominaliśmy, dochodzi do osłabienia struktur w kolanie i uszkodzenia chrząstki stawowej.

Endoproteza stawu kolanowego jest implantem wykonanym z przyjaznych dla organizmu biomateriałów, które są wszczepiane w miejsce zniszczonych tkanek stawowych. Wymiana stawu kolanowego odbywa się w przebiegu operacji zwanej endoprotezoplastyką. Zastosowanie implantu ma na celu wypełnienie brakujących ubytków w powierzchni stawowej. W zależności od wielkości ubytków w chrząstce, wymiana zniszczonych elementów stawu jest całkowita lub połowicza. Efektem jest przywrócenie prawidłowej funkcjonalności stawu kolanowego i zadbanie o właściwy poziom stabilizacji podczas poruszania się. Proteza kolana niestety nie jest wieczna. Przewiduje się, że endoproteza kolana powinna służyć pacjentowi przez co najmniej 15 do 20 lat, natomiast jej rzeczywiste zużycie zależy od wielu czynników, jak: masa ciała, budowa anatomiczna pacjenta i użytkowania kończyny.

Haluksy

Stopa ludzka jest nieustannie narażana na liczne przeciążenia oraz urazy. Mogą one powodować różnego rodzaju zniekształcenia, między innymi haluksy które objawiają się dolegliwościami bólowymi, defektami estetycznymi, a nawet utrudniają normalne poruszanie się oraz funkcjonowanie.

Nazwa haluks pochodzi od łacińskiego słowa „paluch”. W nomenklaturze medycznej schorzenie to określa się również mianem palucha koślawego. Jest to wadliwe ustawienie dużego palca stopy, wynikające ze zmiany w ustawieniu kości śródstopia.

W wyniku tej deformacji głowa kości śródstopia zaczyna wystawać poza obrys fizjologiczny, a duży paluch rotuje w kierunku kolejnego palca, często na niego nachodząc.

Zmiany anatomiczne są widoczne gołym okiem. W ich wyniku dochodzi do zapalenia w obrębie zniekształconego stawu. Wówczas pojawia się ból.

W przypadku zaawansowanych zmian korekta jest możliwa jedynie poprzez przeprowadzenie chirurgicznej korekcji koślawości.

Istnieje kilka metod leczenia, które dobierane są podczas konsultacji specjalistycznej, na podstawie zaawansowania choroby.

Przeciwwskazaniem do przeprowadzenia zabiegu jest złe ukrwienie kończyn. Po zabiegu powrót do zdrowia zależy od odpowiednio przeprowadzonej rehabilitacji.

Usuwanie zespoleń kości

Zespolenia kości zakładane są celem ustabilizowania odłamów kostnych po złamaniu lub po zabiegu korekcyjnym. Dzięki temu możliwe jest zapewnienie odpowiednich warunków do uzyskania zrostu kostnego. Gdy lekarz na podstawie zdjęć rentgenowskich potwierdzi zrost kostny, dalsze utrzymywanie zespolenia nie jest już konieczne. Usunięcie śruby lub płytki tkwiącej w kości wiąże się przeważnie z ponownym otwarciem powłok ciała, stąd wielu pacjentów obawia się powikłań oraz dyskomfortu związanego z gojeniem się rany. Operacja usunięcia zespolenia należy jednak do prostych procedur, dlatego jeśli zachodzi konieczność wykonania takiego zabiegu, nie należy się go obawiać.

Wertebroplastyka

To małoinwazyjny zabieg przezskórny, który wzmacnia kręgi w przypadku urazowych złamań kompresyjnych lub osteoporotycznych. Zabieg ten stabilizuje złamania, redukuje dolegliwości bólowe, zapobiega zapadaniu się kręgów, co pozwala uchronić kręgosłup przed dalszymi deformacjami.

Zabieg wertebroplastyki przeprowadza się najczęściej u pacjentów, u których zdiagnozowano kompresyjne złamanie trzonów kręgosłupa w przebiegu osteoporozy lub w wyniku upadku. Należy jednak zaznaczyć, że zabieg wertebroplastyki nie koryguje już istniejącej deformacji kręgosłupa. Wertebroplastykę powinno się wykonać po postawieniu właściwego rozpoznania oraz po wykonaniu badań obrazowych.

Zaleceniami są:

  • agresywny przebieg naczyniaka trzonu kręgu, objawiający się nasilonym bólem kręgu
  • ostry, silny ból, którego nie da się wyeliminować za pomocą leków, czy stabilizacji w gorsecie
  • znaczne ograniczenie funkcjonowania organizmu, przykładowo: brak możliwości stania lub chodzenia.

Wertebroplastykę wykonuje się w przypadku, w którym złamania prowadzą do znacznej utraty wzrostu oraz zniekształceń kątowych, a także, w których kręgi zapadają się w sposób postępujący, np. w przebiegu szpiczaka. Czynnikami, które przemawiają za szybkim przeprowadzeniem zabiegu, są także złamania wielokrotne (u pacjentów u których doszło kiedyś do złamania kompresyjnego) oraz złamania zlokalizowane na odcinku, w którym odcinek piersiowy kręgosłupa łączy się z lędźwiowym.

Artroskopia kolana

Artroskopia kolana jest małoinwazyjną metodą diagnostyczno-terapeutyczną wnętrza stawów. Dzięki niej lekarz może dokładnie przyjrzeć się chorym stawom od środka, i jednocześnie wykonać zabieg mający na celu złagodzenie objawów. Stawy mogą być leczone ze wszystkich stron jednocześnie. Zaletą artroskopii jest krótszy pobyt chorego w szpitalu oraz mniejszy odesetek powikłań po zabiegu.

Dodatkowo dzięki artroskopii istnieje możliwość dokładnego przyjrzenia się nawet najbardziej ciasnym miejscom w stawie, których leczenie metodą tradycyjną (otwarte cięcie) jest niemożliwe. W trakcie zabiegu kolana wykonuje się kilka niewielkich punktowych nacięć, a następnie wprowadza się mikrokamerkę i narzędzia. Zabieg charakteryzuje się brakiem obecności krwi, a dzięki niedużym nacięciom dolegliwości pooperacyjne związane są tylko z leczeniem.

Artroskopia kolana – wskazania

Wśród schorzeń kolana, które są obecnie leczone przy pomocy artroskopii, znajdują się:

  1. ostre zmiany urazowe powodujące „blokadę kolana” czyli niemożność wykonywania prawidłowych ruchów w stawie na skutek blokowania go przez wolny fragment tkanki, połączone z ostrym bólem i obrzękiem; przykładami są złamania w obrębie powierzchni stawowych z przemieszczeniem, pęknięcia lub rozerwania łąkotek;
  2. zmiany urazowe wywołujące niestabilność stawu kolanowego np. pęknięcie lub zerwanie więzadła krzyżowego;
  3. zmiany pourazowe lub pozapalne takie jak pęknięcie, rozwarstwienie łąkotki, przerost fałdu maziowego;
  4. zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe chrząstki stawowej zwane chonodromalacją;
  5. obecność ciała obcego w stawie,
  6. RZS, czyli reumatoidalne zapalenie stawów,
  7. obecność torbieli okołostawowych,
  8. nowotwór rozwijający się w obrębie stawów,
  9. obrzęki stawów i dolegliwości bólowe stawów o charakterze przewlekłym,

Rekonstrukcja ACL

Zabieg rekonstrukcji (przeszczepu) więzadła krzyżowego przedniego (ACL) stawu kolanowego jest drugim etapem leczenia po artroskopii, której celem jest dokładne zdiagnozowanie uszkodzenia, usunięcie blokujących fragmentów zerwanego więzadła oraz leczenie współistniejących urazów. W wybranych przypadkach rekonstrukcja może być przeprowadzana jednoetapowo (bez wykonania wcześniejszej artroskopii).

Uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego (ACL) jest bardzo poważnym schorzeniem stawu kolanowego, prowadzącym do zaburzeń w prawidłowym funkcjonowaniu tego stawu, co objawia się niestabilnością kolana.
Może ona przejawiać się w różny sposób, ale zawsze doprowadza do obniżenia komfortu życia i niemożności uprawiania większości sportów. Jest także zagrożeniem powstania dodatkowych uszkodzeń, takich jak np. chondromalacja (rozmiękania chrząstki stawowej), pęknięcie łękotek czy nawracające wysięki objawiające się obrzękiem stawu kolanowego.
Nieleczona niestabilność doprowadza w zdecydowanej większości przypadków do zwyrodnienia stawu kolanowego, dlatego też nie należy zwlekać z podjęciem operacyjnego leczenia tego schorzenia (powstające dodatkowe uszkodzenia wpływają w dużym stopniu na ostateczny wynik operacji).

Uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego (ACL) jest rozpoznawane przez lekarza ortopedę podczas badania klinicznego,  popartego zebranym wywiadem oraz niekiedy dodatkowo na podstawie badań obrazowych (rezonans magnetyczny, USG), czasami na podstawie przeprowadzonej wcześniej artroskopii kolana.

Więzadło krzyżowe przednie jest najważniejszym, ale nie jedynym stabilizatorem stawu kolanowego i dlatego objawy niestabilności oraz ich nasilenie mogą być różne.
Więzadło to pełni nie tylko funkcję mechanicznego stabilizatora kolana, ale również spełnia ono rolę biologiczną, tj. czucia głębokiego, mówiącego nam o tym, gdzie w danym momencie znajduje się noga, jak jest ułożona. Zabieg rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego ma za zadanie odtworzenie obydwu tych funkcji.

Operacje kręgosłupa

– Operacje kręgosłupa lędźwiowego

– Operacje kręgosłupa piersiowego

– Operacje kręgosłupa szyjnego

– Operacja usunięcia przepukliny kręgosłupa